9.3.24

Ο καλός χριστιανός και ο ελάχιστος αδελφός

Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Απόκρεω, ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει τι θα ζητήσει κατά την Κρίση στην Δευτέρα Παρουσία Του.  Ο Κύριος ταυτίζει τον εαυτό Του με τούς θεωρούμενους ως ελαχίστους, ώστε στο πρόσωπο αυτών να βλέπουμε τον Ίδιο τον Χριστό. 

Μας λέει: "Αφού κάνατε κάτι στους αδελφούς Μου τους ελάχιστους, σε Εμένα το κάνατε. Αντίθετα, αφού δεν κάνατε κάτι στους αδελφούς Μου τους  ελάχιστους, ούτε σε Εμένα κάνατε." 

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για κάθε άνθρωπο. Δίδαξε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε. Πέραν αυτού, ο Κύριος μάς εγκαλεί για τις παραλείψεις μας προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, θέλοντας να μάς δώσει ο ίδιος το κλειδί πού ανοίγει τον παράδεισο.
Ποιο είναι αυτό; Μα ποιο άλλο από την αγάπη!
Δεν χρειάζονται πτυχία, χρήματα, εκπαίδευση, αξιώματα κ.λπ. Το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να εκπληρώσει εκείνο το ελάχιστο ανθρώπινο χρέος, είναι η αγάπη, η οποία γίνεται φανερή ιδίως ως αγάπη προς τον πλησίον! 

Ο Κύριος ζητά από τους ανθρώπους το απλούστερο δυνατό, το εφικτό σε όλους, το ανθρωπινότερο όλων: την αγάπη και όχι την αγαπολογία. Την αγάπη προς τον πλησίον, τον οποίο ονομάζει αδελφό Του.

Σήμερα διακρίνουμε με λύπη την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Όλοι μιλάμε για αγάπη, για ενδιαφέρον, για δικαιώματα. Λείπει όμως η διάθεση για να καταστήσουν όλα αυτά εφικτά και πραγματοποιήσιμα.

Όλοι έχουν κλειστεί στο στρατόπεδό τους. Ο καθένας έχει την γνώμη και την άποψή του για όλους και για όλα. Το κλείσιμο όμως όλων στα στρατόπεδά τους προκαλεί διχασμό στην κοινωνία, η οποία,  ουσιαστικά, παύει να υφίσταται.

Ο καθένας μένει κλεισμένος στο δικό του στρατόπεδο, τις ιδέες του και τις απόψεις του. Στον κόσμο του και στο "συννεφάκι" του. Δεν τον ενδιαφέρει η άποψη των άλλων γιατί και εκείνοι έχουν κλειστεί στα δικά τους στρατόπεδα. Διάθεση για διάλογο δεν υπάρχει. Κανείς δεν θέλει να ακούσει τον άλλο. Όλοι θέλουν να επιβάλλουν την γνώμη τους στους άλλους.
Η επιβολή όμως εμπεριέχει βία και στερεί το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και διαφορετικής άποψης. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η οργή και ο θυμός. Όλοι οι άνθρωποι σαν άγρια θηρία κυκλοφορούν, έτοιμοι με το παραμικρό να εκδηλώσουν την οργή και το μίσος, με εμπάθεια να αντιδράσουν στον πλησίον.

Η αγάπη όμως που είναι;

Για εμάς τους χριστιανούς που η ζωή μας πρέπει να είναι η έκφραση της εντολής της αγάπης, αποδεικνύεται τελικά ότι η εντολή αυτή δεν έγινε ποτέ αυτοσκοπός στην ζωή μας. Ο χριστιανός σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού, πρέπει να είναι το αλάτι της γης, που θα "νοστιμίζει" με την παρουσία του τον κόσμο. Η ζωή του μια συνεχής μαρτυρία Χριστού. Τελικά δεν φαίνεται να "νοστιμίζει" τον κόσμο με την παρουσία του, όπως θέλει ο Χριστός. 
Αντίθετα φανερώνεται αρκετές φορές σαν αιμοσταγής δήμιος, έτοιμος να τιμωρήσει τον αμαρτωλό, επικαλούμενος πάντα, ότι μ' αυτόν τον τρόπο προστατεύει την πίστη του. Στήνοντας όμως με την συμπεριφορά του αυτή την Εκκλησία του Χριστού,  στο σκαμνί του κατηγορουμένου.

Προσπαθεί με αδέξιους και προκλητικούς ενίοτε τρόπους να επιβάλει την διδασκαλία του Χριστού σε όλο το κοινωνικό σύνολο, ως κάτι το αυτονόητο, χωρίς ταυτόχρονα να είναι αυτονόητο για τον ίδιο τον χριστιανό. 

Μιλάει για την αμαρτία και καταδικάζει τους άλλους ως αμαρτωλούς, σαν να μην έχει σχέση ο ίδιος με την αμαρτία, έχοντας όμως ήσυχη την συνείδησή του ότι λέει την αλήθεια. 

Σκοπός όμως δεν είναι να λέμε την αλήθεια, αλλά να ακούσει ο άλλος την αλήθεια. Το πρώτο καλύπτει την συνείδηση και δείχνει αδιαφορία για τον πλησίον. Το δεύτερο δείχνει αγάπη και ενδιαφέρον, γιατί πρέπει να καταβληθεί κόπος και προσπάθεια ώστε να ακούσει ο άλλος την αλήθεια.

Η αγάπη όμως που είναι;

Δεν μπορούμε να ζητάμε την μετάνοια των αμαρτωλών, σαν αυτόκλητοι Μεσσίες, εξαπολύοντας αιχμηρά βέλη εναντίον τους. Αυτομάτως γίνονται εχθροί. 
Δεν μπορούμε να ζητάμε την μετάνοια από τους αμαρτωλούς χωρίς να τους δείχνουμε, με την δική μας μετάνοια, τον τρόπο. 
Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε δημοσίως και γενικά ως αμαρτωλούς κάποιους. Αυτό γίνεται μόνο σε προσωπικό επίπεδο, όχι όμως σαν καταδίκη, αλλά με αγάπη και με την προσωπική ενσυναίσθηση του ανθρώπου που θέλει να μετανοήσει, σύμφωνα με την κρίση του πνευματικού και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα και τις αντοχές που έχει ο κάθε άνθρωπος. 

Αυτό λέγεται στοιχειώδης ποιμαντική ευθύνη.

Δεν μπορούμε να απαιτούμε την ακρίβεια του Νόμου, όταν εμείς ζούμε μέσα στην οικονομία και την επιείκεια του Νόμου. Δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν, χαρακτηρίζοντάς τους ως δευτέρας κατηγορίας επειδή είναι αμαρτωλοί. 
Δεν μπορούμε να λέμε: "αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αυτόν το προσανατολισμό...". Είναι διαχωρισμός του κοινωνικού συνόλου σε "ελίτ αγίους" και σε αμαρτωλούς... Υπέρτατη έκφραση του εγωισμού. 

Η έλλειψη της αγάπης δημιουργεί αυτόν τον "ελιτισμό αγίων και αγιότητας", που διχάζει και τυφλώνει. Αυτόν, που ο Χριστός τον ονομάζει ελάχιστο αδελφό, ο "ελίτ άγιος", τον βλέπει ως εχθρό. Του στερεί το δικαίωμα στην μετάνοια, ως προσωπική επιλογή, αλλά τον εγκαλεί και τον καταδικάζει σε κόλαση αν δεν μετανοιώσει, θεωρώντας τον εαυτό του ως αναμάρτητο. Δεν βλέπει  ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε πληγωμένοι από την αμαρτία και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. 

Διαστρέβλωση του Ευαγγελίου της αγάπης. Με ποιον τρόπο άραγε θα μπορέσει να πλησιάσει σε τέτοιον πνευματικό και να ακουμπίσει τον πόνο και το λάθος του ο πάσχων άνθρωπος, όταν έχει αποφασίσει ο πνευματικός την καταδίκη του, πριν καν τον πλησιάσει; 
Πως μπορεί να δείξει επιείκεια όταν βλέπει τον πλησίον σαν αμαρτωλό, αφ' υψηλού, σαν κριτής και αναμάρτητος και όχι σαν ομοιοπαθής άνθρωπος με τις δικές του αμαρτίες και συμπάσχων;

Ο Χριστός στηλίτευε τον υποκριτή Φαρισαίο που τηρούσε τον Νόμο του Θεού μόνο για το φαίνεσθαι. Τον αμαρτωλό τον αγκάλιαζε και τον συγχωρούσε. Ο Χριστός μέσα από το ευαγγέλιό Του μας έδειξε με απλό τρόπο πως εφαρμόζεται η αγάπη στην ζωή του χριστιανού. Ο χριστιανός πρέπει να είναι φορέας της αγάπης που θα ενώνει τους ανθρώπους με την αγάπη και το παράδειγμά του.

Καιρός μετανοίας λοιπόν! Ανοίγει μπροστά μας το πνευματικό στάδιο της μεγάλης σαρακοστής και μας δίνεται η ευκαιρία για ακόμη μια φορά να αλλάξουμε νοοτροπία και να κάνουμε τον λόγο του Χριστού αληθινό βίωμα στην ζωή μας. 

Να σκεφτόμαστε την δικαιοσύνη του Θεού και όχι μεροληπτικά να ταυτιζόμαστε με αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις. Δεν βγάζει νόημα, γιατί υποστηρίζει ο καθένας την άποψή του ως μόνη σωστή και τέλεια, ξεχνώντας ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Μέσα από τον διάλογο, τον συνδυασμό απόψεων και ικανοτήτων,  καλλιεργείται και εδραιώνεται η αγάπη. 

Να μετανοήσουμε εμείς πρώτα για τις αμαρτίες και τα σφάλματά μας. Να μην αναλαμβάνουμε τον ρόλο του δικαστή, χωρίς να μας τον δίνει κανένας, απαιτώντας μόνο την μετάνοια των άλλων.

Ευκαιρίες μας δίνει συνεχώς ο καλός Θεός. Χωρίς πίστη όμως αυτές οι ευκαιρίες μένουν ανεκμετάλλευτες και τότε... το "καράβι πλέει ολοταχώς για τα βράχια..."

Σε μια κοινωνία που μένει αμετανόητη και επιδίδεται μόνο στο να ζητά την διόρθωση ο ένας του άλλου, τότε τα "βράχια" φαντάζουν ως η μόνη λύση, γιατί κανένας δεν αλλάζει. Μετά όμως τα "βράχια", όποιος έχει έστω και λίγη πίστη μέσα του, θα μπορέσει να ξαναχτίσει κάτι από την αρχή. Η ελπίδα δεν χάνεται.

Τότε σίγουρα θα φανεί η αγάπη, γιατί θα είναι η μόνη που θα ενώσει τους ανθρώπους, χωρίς διαχωρισμούς και ταμπέλες, γιατί όλοι θα είναι το ίδιο πληγωμένοι και ο πλησίον θα είναι αδελφός και βοηθός.

Καλή μετάνοια σε όλους! 

+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

3.3.24

Το θάρρος του Ασώτου

--Γέροντα τι σημαίνει για τον χριστιανό σωτηρία;

Σωτηρία είναι ο σκοπός του χριστιανού, να κερδίσει την Βασιλεία των ουρανών. Είναι η γεύση του παραδείσου. Η αιώνια επικοινωνία με τον Θεό.


--Πως μπορεί να σωθεί κάποιος και να γίνει πολίτης της επουράνιας Βασιλείας;

Προϋπόθεση της σωτηρίας είναι να θέλει κάποιος να σωθεί. Αφού πιστέψει στην σωτηρία του τότε αγωνίζεται να την κερδίσει με τον πνευματικό του αγώνα.


--Τι είναι ο πνευματικός αγώνας;

Πνευματικός αγώνας είναι η προσπάθεια του χριστιανού μέσα από την καθημερινότητά του να εφαρμόσει τις εντολές του Χριστού στην ζωή του.


--Πως μπορεί να εφαρμόσει αυτές τις εντολές όταν δέχεται τόσα ερεθίσματα καθημερινά και αμέτρητες δυσκολίες;

Ο Χριστός δεν έδωσε τις εντολές του μόνο σε μια μερίδα ανθρώπων που πιθανόν να μπορούν να τις εφαρμόσουν. Το Ευαγγέλιό Του απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Το Ευαγγέλιο είναι η αλήθεια και είναι τρόπος ζωής, με τον οποίο δυναμώνει ο άνθρωπος πνευματικά και μπορεί να αντέξει και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα λάθη του. Να αποκτήσει στόχο στην ζωή του και να προσπαθεί γι' αυτόν.


--Ο Θεός δεν θυμώνει με τα λάθη και τις αμαρτίες μας;

Όχι! Ο Θεός είναι αγάπη και στην αγάπη δεν εμπεριέχεται ο θυμός. Αυτό μας το απέδειξε στέλνοντας τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, παρά την αμαρτία που είχε κυριαρχήσει, για να κηρύξει την αγάπη, χωρίς να την επιβάλει, και  να εμπνεύσει τον άνθρωπο να την κάνει ο ίδιος τρόπο ζωής.


--Πως ενεργεί ο Θεός στον αμαρτωλό χριστιανό;

Με αγάπη! Η παραβολή του ασώτου υιού είναι η απόδειξη της αγάπης Του.
Ο Πατέρας δεν θύμωσε και δεν εμπόδισε τον μικρότερο γιό Του  από την απαίτησή του να ζητήσει το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε.
Ο υιός έφυγε από την πατρική οικία του,  σπαταλώντας όλα τα χρήματα. Η ζωή του  βουτηγμένη μέσα στην αμαρτία. Κατήντησε να ζει και να τρώει μαζί με τα γουρούνια, σε ξένη οικία, που τελικά βρήκε δουλειά.
Μέσα στην απελπισία που τον οδήγησε η κραιπάλη και η άσωτη ζωή, δεν υπήρχε περίπτωση σωτηρίας.
Όταν ήρθε όμως στον εαυτό του και θυμήθηκε την πρότερη ζωή του, μετάνοιωσε και ήθελε να επιστρέψει, ταπεινωμένος μεν, ως εργάτης δε.
Ο Πατέρας όλη αυτή την περίοδο περίμενε υπομονετικά τον υιό Του να επιστρέψει.
Δεν έβαζε λόγια στον μεγαλύτερο γιο εναντίον του αδελφού του....απλά περίμενε την επιστροφή. Μόλις τον είδε από μακριά να έρχεται, έτρεξε ο Ίδιος και τον αγκάλιασε. 
Αυτή είναι η αγάπη του Πατέρα για τα παιδιά Του.

--Γιατί δεν επέπληξε ο Πατέρας για την αμαρτία τον άσωτο υιό Του;

Ο Πατέρας δεν ασχολήθηκε καθόλου με την αμαρτία. Τον αγκάλιασε αμέσως και έσβησαν όλα εκεί μέσα, σ' αυτήν την αγκαλιά. Η αγκαλιά ήταν το καθαρτήριο για τον άσωτο υιό. Αναγεννήθηκε, του φόρεσε ξανά τα καλά ενδύματα και εισήλθε στο πατρικό του το σπίτι, όχι ως δούλος, αλλά ως Κύριος.

--Εμείς άραγε πως θα αντιδρούσαμε στην θέση του Πατέρα?

Εμείς θα ήμασταν κυριευμένοι από "δίκαιο" θυμό και θα περιμέναμε τον γιο μας να έρθει αυτός πρώτα κοντά μας. Παρά την ταλαιπωρία που ήδη περνούσε, λόγω της άσωτης ζωής του, θα τον "ψέλναμε" για να του τονίσουμε το λάθος του. Θα τον κάναμε δηλαδή ακόμη περισσότερο κουρέλι από ότι ήδη ήταν.


--Έχουμε ελπίδα σωτηρίας;

Η πίστη μας στον Χριστό γεννά την ελπίδα. Ο Χριστός μας απέδειξε την αγάπη Του ανεβαίνοντας στον Σταυρό. Μας έδειξε ότι δεν ασχολείται με την αμαρτία αλλά με την μετάνοια. Η επιλογή είναι δική μας. Ο Χριστός θέλει να δει την διάθεση και την προσπάθειά μας. 

Η αμαρτία και η άσωτη ζωή δεν στάθηκαν εμπόδιο για την σωτηρία του άσωτου υιού. 
"Εις εαυτόν δε ελθών...."
Αυτή ήταν η πιο θαρραλέα κίνηση, να έλθει στον εαυτό του, να αναγνωρίσει το λάθος του, να μετανοήσει. 
Η μετάνοια γίνεται οδηγός σωτηρίας, που οδηγεί τον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία άνθρωπο στην αγκαλιά του Πατέρα. Αυτή η αγκαλιά που πάντα μας περιμένει με υπομονή και αγάπη να μας κλείσει μέσα της και να μας ξεκουράσει, να μας δροσίσει, να μας αναστήσει.

Με το καλό το υπόλοιπο του Τριωδίου.

αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

25.2.24

Φαρισαϊσμός και Χριστιανός

“Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς αδελφοί...” 
Με αυτή την προτροπή, η Αγία μας Εκκλησία μάς εισάγει για άλλη μια φορά στο Άγιο Τριώδιο.

Ο φαρισαϊσμός είναι ταυτόσημο με την υποκρισία και το ψέμα. Η περίοδος του Τριωδίου είναι ο προθάλαμος της μεγάλης σαρακοστής, της κατ' εξοχήν περιόδου πνευματικού αγώνα για τον χριστιανό.

Πλησιάζοντας, λοιπόν, αυτήν την περίοδο, η Αγία μας Εκκλησία, προετοιμάζει τους χριστιανούς, δείχνοντάς τους με ποιον τρόπο θα αγωνιστούν.

Προτρέπει στην αρχή με ταπείνωση ο χριστιανός να ξεκινήσει τον αγώνα του, δείχνοντας το παράδειγμα του Τελώνου και του Φαρισαίου. 

Ο αμαρτωλός Τελώνης γίνεται παράδειγμα ταπείνωσης και ο ευσεβής Φαρισαίος παράδειγμα υπερηφάνειας.

Η αμαρτία δεν είναι αποτρεπτική της σωτηρίας γιατί υπάρχει η μετάνοια. Αντίθετα η υποκρισία και η υπεροψία δεν οδηγούν στην σωτηρία γιατί γίνονται εμπόδιο της μετάνοιας.

Ο "ευσεβής" Φαρισαίος ήταν αυστηρός τηρητής του νόμου. Προσευχόταν όπως όριζε ο νόμος, έκανε ελεημοσύνες. Είχε ακρίβεια στην ζωή του. Όλη αυτή όμως η ακρίβεια δεν ήταν ικανή για την σωτηρία του γιατί η καρδιά του ήταν αμέτοχη σε όλη αυτήν την προσπάθεια. Είχε γίνει σκληρόκαρδος και αυτό φάνηκε στον τρόπο που τόσο σκληρά και απαξιωτικά γύρισε στον αμαρτωλό Τελώνη, ενώ προσευχόταν και καμάρωνε για τα κατορθώματά του. Αν είχε μαλακώσει η καρδιά από τις αγαθοεργίες και τις προσευχές του θα έδειχνε λίγο έλεος, θα προσευχόταν στον Θεό να τον συγχωρήσει για την αμαρτωλή ζωή του και να του φώτιζε τον νου για να μετανοήσει.
Όλη του η προσπάθεια ήταν για τον τύπο και το φαίνεσθαι. 
Σαν "καλός χριστιανός", θα λέγαμε σήμερα, που ασχολείται μόνο για τον τύπο, αλλά μένει μακριά από την χάρη του Θεού, χωρίς να αλλάζει κάτι στην ζωή του.

Πόσο διδακτική και πόσο επίκαιρη η σημερινή παραβολή  του Τελώνου και του Φαρισαίου! 
Οι Άγιοι Πατέρες την τοποθέτησαν πρώτη στην σειρά για την προετοιμασία της Μεγάλης Σαρακοστής. Από την αρχή προτρέπει να μη προσευχόμαστε φαρισαϊκά, υποκριτικά, αλλά με ταπείνωση, αληθινά. Χωρίς ταπείνωση δεν θα έχει νόημα ο αγώνας και ο κόπος της νηστείας. Θα γίνουμε σκληρόκαρδοι και υπερήφανοι σαν τον Φαρισαίο.

Ευκαιρία, λοιπόν, η σημερινή ημέρα για έναν αυτοέλεγχο. Προτροπή για όλους να ομοιάσουμε στον Τελώνη, ο οποίος, αν και αμαρτωλός, σώθηκε. 
 
Ο φαρισαϊσμός είναι μια άρρωστη κατάσταση η οποία μετατρέπει τον πιστό σε υποκριτή. Σκέφτεται εκδικητικά για τον αμαρτωλό συνάνθρωπο. Απαιτεί με υποκρισία την μετάνοιά του, αγνοώντας την δική του μετάνοια, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κριτή. Ζει συνεχώς μέσα του σε μια ένταση και ταραχή. Δεν ειρηνεύει.

Δυστυχώς ο φαρισαϊσμός έχει διεισδύσει στον χώρο της εκκλησίας μας, μετατρέποντας αρκετούς πιστούς σε αιμοδιψείς ανθρώπους, που ζητούν εκδικητικά την τιμωρία των αμαρτωλών.

 "Μα είναι δυνατόν να αφήσουμε έτσι τον αμαρτωλό....;",  είναι η συνήθης δικαιολογία. 
Ποιος τους δίνει το δικαίωμα του ελέγχου; Ποιος είναι ξένος με την αμαρτία ώστε να ελέγχει τον κάθε αμαρτωλό; Πως μπορεί να πεισθεί ο αμαρτωλός να μετανοήσει όταν βλέπει αυτόν που τον ελέγχει, όχι σαν αδελφό ή πατέρα, αλλά με οργή να τον καταδικάζει αν δεν μετανοιώσει. Γιατί φοβάται ο χριστιανός αφού είναι ακόλουθος του Χριστού; 

Δεν πρέπει ο χριστιανός να αγνοεί ότι ο Χριστός δεν καταδίκαζε τους αμαρτωλούς αλλά τους αγκάλιαζε με αγάπη. Ο Χριστός δεν ασχολούνταν με την αμαρτία γιατί είναι ξένος από την αμαρτία. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο γιατί αγάπησε τον άνθρωπο. Ο Θεός δεν εκδικήθηκε τον άνθρωπο επειδή αμάρτησε, αλλά έστειλε τον Μονογενή Υιό Του να σταυρωθεί για τον άνθρωπο.



“Μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς αδελφοί” . Ας σκύψουμε με ειλικρίνεια μέσα μας, ας ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε αρχή μετανοίας. Ας γίνουμε, αντί κριτές, παράδειγμα μετανοίας.  Η προσευχή μας να είναι ειλικρινής σαν του Τελώνη, ελπίζοντας στο έλεος του Θεού. Η αγάπη Του είναι δεδομένη. Η αμαρτία η δική μας δεν θα σταθεί εμπόδιο στην αγάπη Του.  Μακριά από φαρισαϊσμούς, με ταπείνωση και θάρρος σ' αυτήν την αγάπη, να αναφωνήσουμε: "ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!"

Καλό Τριώδιο!

+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

31.12.23

Νέον έτος 2024

Αίσιον και ευτυχές το νέο έτος 2024!
Ειρηνικό και χαρούμενο.
Ευχές που ακούγονται τυπικές, λόγω των εορτών, αλλά και ουσιαστικές.

Νέο έτος ανατέλει και παίρνει τη θέση του παλαιού. "Πάει ο παλιός ο χρόνος..." γεμάτος εμπειρίες κι έρχεται στη θέση του ο νέος, με αβεβαιότητα μεν, αλλά πάντα με ελπίδα για κάτι καλύτερο, τόσο προσωπικά για τον καθένα, όσο και για  όλο τον κόσμο.

Η χαρά της εορτής, ας ευχηθούμε να παραμείνει μέσα μας, μακρυά από τύπους και υποχρεώσεις. Ας χρωματίσει την ζωή μας, να γίνουμε ειρηνικοί και χαρούμενοι άνθρωποι. 

Μη σβήσει η χαρά των ημερών μαζί με τα λαμπάκια. Ας γίνει τρόπος ζωής. 
Η ζωή μας θα γίνει πιο όμορφη, θα αποκτά νόημα και ουσία. Τα λάθη μας θα γίνονται εμπειρία και γνώση και οι χαρές θα είναι το συνεχές πανηγύρι της ζωής, της ζωής μας.

Το δικαίωμα στο όνειρο το έχουν μόνο οι άνθρωποι. Ας γίνει η αρχή του νέου έτους αφορμή για κάτι νέο, για ένα όνειρο, για έναν στόχο. Να γίνει η ζωή μας καλύτερη, να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να δούμε τα ελαττώματα μας, να αναδείξουμε τα τυχόν χαρίσματά μας. 

Η αρχή του νέου έτους ας γίνει αφορμή και προσπάθεια να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Εμείς αποτελούμε μέρος του συνόλου. Αν αλλάξουμε εμείς, ταυτόχρονα αλλάζει και το σύνολο, η κοινωνία μας.

Χρόνια πολλά!
Καλή και ευλογημένη χρονιά!

+αρχ. Βαρθολομαίος
καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου

24.12.23

Η αδιαπραγμάτευτη αγάπη του Θεού γεννημένη σε μια φάτνη

Χριστούγεννα, ημέρα χαράς και δοξολογίας. 
Ένα γεγονός που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. 
Ένα γεγονός που ένωσε τον ουρανό με την γη, τον Θεό με τον άνθρωπο.

Γεννήθηκε ο Χριστός φέρνοντας χαρά και ελπίδα στην ανθρωπότητα. 
Γεννήθηκε ο Χριστός και ο ουρανός μάς καλεί, να δοξολογήσουμε μαζί του το μεγάλο αυτό γεγονός!

Ο Πανάγαθος Θεός δεν στέρησε την αγάπη Του από τον άνθρωπο. 
Αν και η χρήση της ελεύθερης βούλησης οδήγησε στην διακοπή της επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό - Δημιουργό του, ο Θεός δεν έπαψε στιγμή να αγαπά και να μεριμνά για το δημιούργημά Του.

Τα Χριστούγεννα είναι η κορύφωση της αγάπης του Θεού.
Γεννήθηκε ο Χριστός για να φέρει το μήνυμα της αγάπης στον ταλαιπωρημένο από την αμαρτία άνθρωπο. 
Γεννήθηκε ο Χριστός για να θυμίσει στον άνθρωπο τον σκοπό της δημιουργίας του.  
Γεννήθηκε ο Χριστός για να θυσιασθεί για τον άνθρωπο, δείχνοντας τα όρια της αγάπης Του.
Γεννήθηκε ο Χριστός για να αναστηθεί και να αναστήσει μαζί Του τον άνθρωπο.

Ποιος μπορεί να αισθανθεί το μέγεθος της αγάπης του Θεού και να μη δακρύσει από χαρά, δοξολογώντας δοξολογώντας Τον γι' αυτήν Του την αγάπη;

Τις περισσότερες φορές ζούμε την ευλογία του Θεού χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι παρηγοριά για την ζωή μας και την δύσκολη καθημερινότητά μας, να γνωρίζουμε ότι, η ευλογία του Θεού είναι στην ζωή μας, παρά τα λάθη μας κι ας μη το καταλαβαίνουμε.

Η αγάπη Του είναι αδιαπραγμάτευτη! Μας αγαπά πραγματικά και ολοκληρωτικά ο Θεός. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η αγάπη Του είναι τρόπος ζωής για τον άνθρωπο. 

Τα Χριστούγεννα είναι η απόδειξη της αγάπης Του. Γεννήθηκε ταπεινά, μέσα στην ανθρώπινη σκοτεινιά, χωρίς φώτα και αναγνώριση, για να φωτίσει ο Ίδιος την ανθρωπότητα, φέρνοντας το αληθινό φως, διαλύοντας το σκοτάδι.

Όσο ψάχνει η ανθρωπότητα το πνεύμα των Χριστουγέννων μακρυά από τον Χριστό, θα μένει με μια στιγμιαία λάμψη η οποία προκαλεί τεχνητή χαρά που χάνεται μόλις σβήσουν τα φώτα.

Ο Χριστός γεννήθηκε φέρνοντας το φως, το οποίο φωτίζει μόνιμα. Μάς καλεί όλους να γευθούμε αυτού του φωτός. Η ελεύθερη βούλησή μας, μάς δίνει το δικαίωμα πάλι, αν θα επιλέξουμε να φωτισθούμε ή να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από το φως. Αυτό το φως που πήγασε από την ταπεινή φάτνη, φωτίζοντας όλο τον κόσμο. 

Τα Χριστούγεννα είναι η Μητρόπολη των εορτών, κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Είναι μια ευκαιρία για τον άνθρωπο να δει με άλλον τρόπο την ζωή του. Είναι αφορμή να σκεφθεί ότι υπάρχει ελπίδα. Είναι πηγή χαράς γι' αυτόν που αφήνει την καρδιά του ελεύθερη να γεννηθεί ο Χριστός μέσα της. Τα Χριστούγεννα είναι η αναγέννηση της ανθρωπότητας. Είναι η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο. 

Η Γέννηση του Χριστού ας γίνει τρόπος ζωής και όχι εποχιακό έθιμο. Η Γέννηση του Χριστού ας φέρει στον κόσμο την πολυπόθητη ειρήνη. Τότε μόνο ο άνθρωπος θα γευθεί την ειρήνη στην ψυχή του, θα ειρηνεύσει, θα ζήσει και θα χαρεί.

Χρόνια πολλά και ευλογημένα!


+ αρχ. Βαρθολομαίος
Ηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένο

18.12.23

Αυτοψία στην κατάληψη στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους


Οι Καρυές είναι η πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Στις Καρυές έρχονται πρώτα οι αρχηγοί κρατών και οι διάφοροι επίσημοι, όταν επισκέπτονται το Άγιο Όρος. Από τις Καρυές διέρχονται πλήθος προσκυνητών για να πάνε σε διάφορες ιερές μονές.


Στην καρδιά του Αγίου Όρους, τις Καρυές - εκεί που βρίσκονται η Ιερά Κοινότητα, ο ιερός ναός του Πρωτάτου, οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες, η Πολιτική Διοίκηση, η Αστυνομική Διεύθυνση Αγίου Όρους και το αστυνομικό τμήμα - υπάρχει ένα κτήριο κατειλημμένο από άτομα άσχετα με το Άγιο Όρος. 


Συγκεκριμένα, δύο (2) αναρχικοί (δεν αναγνωρίζουν τις εκκλησιαστικές αρχές του Αγίου Όρους, ούτε την εξουσία των αρχών του κράτους) με ράσα καταλαμβάνουν παρανόμως κτήριο Ιεράς Μονής, το οποίο έχουν μετατρέψει σε γιάφκα εκρηκτικών μολότοφ και ορμητήριο επιθέσεων.